ബ്ലോഗ് നല്ലൊരു മാധ്യമമാണ്. സ്വന്തം ആശയങ്ങളും അനുഭവങ്ങളും വീക്ഷണങ്ങളും ആവിഷ്ക്കാരങ്ങളും ഒക്കെ ആരുടെയും അനുവാദമോ തിരുത്തലോ ഇല്ലാതെ ഏറ്റവും നൂതനമായ ഒരു പ്ലാറ്റ്ഫോമില്‍ അവതരിപ്പിക്കാനും അവയൊക്കെ സ്വമേധയാ ഒരു ഇഫോര്‍ട്ടും ഇല്ലാതെ വായനക്കാരെ തേടി പോവുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നത് പലപ്പോഴും അവിശ്വസനീയമായിട്ടാണ് എനിക്ക് തോന്നാറുള്ളത്. കഴിഞ്ഞ മൂന്ന് നാല് വര്‍ഷമായി ഈ ബ്ലോഗ് എന്ന മാധ്യമം ഉള്ളത്കൊണ്ടാണ് വിഷാദരോഗത്തിന് അടിമപ്പെടാതെ ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ ബ്ലോഗാണ് എന്റെ ഏറ്റവും വലിയ കൂട്ടുകാരന്‍ ...
ബ്ലോഗ് എഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയതിന് ശേഷമുള്ള അനുഭവങ്ങള്‍ ?
ഒരുപാട് സുഹൃത്തുക്കളെ സമ്പാദിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു. കേരളത്തില്‍ എവിടെ പോയാലും എനിക്ക് സുഹൃത്തുക്കളുണ്ട്. അങ്ങനെയുള്ള സുഹൃത്തുക്കളില്‍ നിന്ന് വ്യക്തിപരമായ സഹായസഹകരണങ്ങളും കിട്ടിയിട്ടുണ്ട്. തിരുവനന്തപുരത്ത് പോയപ്പോള്‍ അങ്കിള്‍ എന്ന ബ്ലോഗര്‍ സുഹൃത്തില്‍ നിന്നും കിട്ടിയ ഉപകാരം വിലപ്പെട്ടതായിരുന്നു. നെറ്റില്‍ ഇടപെടുന്ന ഒട്ടുമിക്ക മലയാളികള്‍ക്കും എന്നെ അറിയാം. അതൊരു വലിയ നേട്ടമല്ലെ തികച്ചും സാധാരണക്കാരനായ , വിശേഷിച്ച് കഴിവുകള്‍ ഒന്നുമില്ലാത എന്നെ സംബന്ധിച്ച്.
സൌഹൃദങ്ങളുടെ കാര്യം ശരി, അതിനേക്കാളും ശത്രുക്കളുമുണ്ടല്ലൊ?
ശത്രുക്കള്‍ എന്ന പ്രയോഗം ശരിയല്ല. ഞാന്‍ ആരേയും അധിക്ഷേപിക്കാനോ വ്യക്തിപരമായി പരാമര്‍ശിച്ച് കമന്റെഴുതാനോ പോയിട്ടില്ല. എന്റെ നിലപാടുകളും അഭിപ്രായങ്ങളും എന്റേതായ ഭാഷയില്‍ ബ്ലോഗില്‍ പോസ്റ്റുകളായും കമന്റുകളായും എഴുതുന്നു. സ്വാഭാവികമായും അതൊക്കെ രസിക്കാത്തവരും ഉണ്ടാകുമല്ലൊ. അത്തരക്കാര്‍ എന്റെ ശത്രുക്കളല്ല,എന്നോട് ശത്രുത ഭാവിക്കുന്നവരാണ്. പൊതുരംഗത്ത് , അത് ബ്ലോഗായാല്‍ പോലും അഭിപ്രായം പറയുന്നവര്‍ ഇമ്മാതിരി ശത്രുത്വം ഏറ്റുവാങ്ങാന്‍ ബാധ്യസ്ഥരാണ്. ആര്‍ക്കാണ് ശത്രുക്കള്‍ ഇല്ലാത്തത്?
ജനാധിപത്യം പറയുകയും അതേ സമയം എതിര്‍ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്ന കമന്റുകള്‍ വെട്ടിനിരത്തുന്നു എന്നും താങ്കളെ പറ്റി ബ്ലോഗോസ്ഫിയറില്‍ പൊതുവെ പരാതിയുണ്ടല്ലൊ?
എതിര്‍ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ രേഖപ്പെടുത്തുന്നത് ജനാധിപത്യരീതിയില്‍ പരസ്പരബഹുമാനത്തോടെയായിരിക്കണം എന്നെനിക്ക് നിര്‍ബ്ബന്ധമുണ്ട്. എല്ലാവര്‍ക്കും ഒരേ അഭിപ്രായം എന്നത് പ്രകൃതിക്ക് നിരക്കാത്തതാണ്. വ്യത്യസ്തമായ അഭിപ്രായങ്ങളെ ആ രീതിയില്‍ കാണുന്നതിന് പകരം തന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമായ അഭിപ്രായങ്ങളെ വിഡ്ഡിത്തമായും വിവരക്കേടുമായാണ് ചിലര്‍ കാണുന്നത്. ഒരു മനുഷ്യനും വിവരക്കേടോ വിഡ്ഡിത്തമോ ഇല്ല എന്നാണ് എന്റെ അഭിപ്രായം. ഒന്നാമത് വിവരം എന്നത് കേട് ആവുകയില്ല. സഞ്ചിതവിവരങ്ങള്‍ നമുക്ക് ചുറ്റും സമുദ്രം പോലെ പരന്ന് കിടക്കുന്നു. ആലങ്കാരികമായി പറഞ്ഞാല്‍ ഒരു വിവരപ്രളയത്തിന്റെ നടുക്കാണ് നമ്മള്‍ ജീവിയ്ക്കുന്നത്. ഏറ്റക്കുറച്ചിലോടെ ഓരോരുത്തരും വിവരങ്ങള്‍ ശേഖരിക്കുന്നു. ലഭ്യമായ വിവരത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ ചിന്തിക്കുകയും ഓരോരുത്തരിലും അഭിപ്രായങ്ങളും നിലപാടുകളും രൂപപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇങ്ങനെയല്ലാത്ത ആരുമില്ല. എന്റെ അഭിപ്രായം എനിക്ക്. നിങ്ങളുടെ അഭിപ്രായം നിങ്ങള്‍ക്ക്. ഇതില്‍ വിവരക്കേടിന്റെയോ വിഡ്ഡിത്തത്തിന്റെയോ പ്രശ്നമില്ല. ഇത് അംഗീകരിച്ചാല്‍ മാത്രമേ സഹിഷ്ണുതാപരമായ സംവാദം സാധ്യമാകൂ. എന്നില്‍ വിഡ്ഡിത്തവും വിവരക്കേടും ആരോപിക്കുന്ന കമന്റുകള്‍ ഡിലീറ്റ് ചെയ്യാറുണ്ട്. അസഹിഷ്ണുതയുള്ളവര്‍ അത് പ്രകടിപ്പിച്ചുകൊണ്ടാണ് എന്റെ ബ്ലോഗില്‍ കമന്റുകള്‍ എഴുതാറുള്ളത്. അതേ നാണയത്തില്‍ ഞാനത് ഡിലീറ്റ് ചെയ്യുന്നു. ജനാധിപത്യബോധം ഒരു ദൌര്‍ബല്യമായി കൊണ്ടുനടക്കാന്‍ ഞാന്‍ തയ്യാറാവുന്നില്ല. അത്രയേയുള്ളൂ.
ബ്ലോഗ് ഇല്ലായിരുന്നെങ്കില്‍ വിഷാദരോഗം ബാധിച്ചേനേ എന്ന് പറഞ്ഞല്ലൊ, ഒന്ന് വിശദീകരിക്കാമോ?
ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്ത അവസ്ഥയില്‍ വെറുതെ ഓരോന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്നാല്‍ നമ്മള്‍ വിഷാദരോഗത്തിന് അടിമയായിപ്പോകും. കുടുംബഭാരങ്ങള്‍ മക്കളെ ഏല്‍പ്പിച്ച് സ്വസ്ഥമായി ഇരിക്കുന്നവര്‍ നേരിടുന്ന ഒരു പ്രതിസന്ധിയാണിത്. വേണമെങ്കില്‍ സ്വത്വപ്രതിസന്ധി എന്ന് പറയാം. ചെയ്ത് തീര്‍ക്കാന്‍ എന്തെങ്കിലും ഒരു ടാസ്ക് മുന്നില്‍ ഉണ്ടാവുക എന്നതാണ് ഇതിന് പ്രതിവിധി. ഞാന്‍ വീട്ടുജോലികള്‍ പങ്ക് വയ്ക്കലായിരുന്നു പതിവ്. എനിക്കത് വളരെ ഇന്ററസ്റ്റിങ്ങ് ആയിരുന്നു. പാത്രങ്ങള്‍ കഴുകുക, വസ്ത്രങ്ങള്‍ അലക്കുക, തൂത്തുവാരുക, മാറാലകള്‍ നീക്കം ചെയ്യുക ഇത്യാദി ജോലികള്‍ ഞാന്‍ സന്തോഷത്തോടെ ചെയ്യുമായിരുന്നു. വീട്ടുജോലികള്‍ സ്ത്രീകള്‍ക്ക് മാത്രമായി സംവരണം ചെയ്യുന്നതിനോട് എനിക്ക് യോജിപ്പില്ല. സമമായ പങ്ക്,സമമായ ഉത്തരവാദിത്തം, സമമായ അവകാശം ഇതൊക്കെയാണ് എന്റെ കാഴ്ചപ്പാട്. നമ്മള്‍ക്ക് മറ്റുള്ളവരില്‍ നിന്ന് ഭേദപ്പെട്ട ഒരസ്തിത്വം ഇല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവ് ഉള്ളവര്‍ക്കേ ഇത് മനസ്സിലാകൂ. അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോള്‍ ശാരീരികമായ വയ്യായ്മകള്‍ നിമിത്തം എനിക്ക് വീട്ടുജോലികള്‍ ചെയ്യാന്‍ കഴിയാതെ വന്നു. അപ്പോഴാണ് കമ്പ്യൂട്ടറും ഇന്റര്‍നെറ്റും തുണയായി മുന്നില്‍ എത്തുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ എഴുതാനായി ഓരോ പോസ്റ്റുകള്‍ മനസ്സില്‍ ബാക്കി വെച്ചുകൊണ്ട് വിരസത ഉണ്ടാക്കുന്ന വിഷാദരോഗത്തെ ഓവര്‍കം ചെയ്യുന്നു.
താങ്കള്‍ മക്കളോടും പേരക്കുട്ടികളോടും ഒപ്പമാണല്ലൊ താമസിക്കുന്നത്. അപ്പോള്‍ വിരസത? വിഷാദരോഗം?
അതെ , കുടുംബജീവിതത്തില്‍ ഞാന്‍ അങ്ങേയറ്റം സംതൃപ്തനും സന്തുഷ്ടനുമാണ്. ആവശ്യത്തിലധികം എന്ന് തന്നെ പറയാം സ്നേഹവും പരിഗണനയും എനിക്ക് മക്കളില്‍ നിന്ന് കിട്ടുന്നു. സദാ കൊച്ചുമക്കളുടെ സാമീപ്യവും. ഇതൊക്കെ ഇക്കാലത്ത് അപൂര്‍വ്വമായ അനുഗ്രഹങ്ങളാണെന്ന് പറയേണ്ടതില്ലല്ലൊ. എന്നാലും ചെയ്യാന്‍ ഒരു ടാസ്ക്ക്. അത് ഏത് പ്രായത്തിലും മസ്റ്റ് ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. കുടുംബം പോറ്റാനും മക്കളെ വളര്‍ത്താനും മള്‍ട്ടി ടാസ്ക്ക് ഏറ്റെടുത്ത് കഠിനമായി പരിശ്രമിക്കുകയും ഒരു ഘട്ടത്തില്‍ ഈ ടാസ്ക്കുകളില്‍ നിന്ന് വിരമിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ ഉണ്ടാവുന്ന ഒരു ഗ്യാപ്പുണ്ട്. അത് അനുഭവിച്ചാലേ മനസ്സിലാവൂ. വിശദീകരിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്. പിന്നെ എനിക്ക് പണ്ടേ അസ്തിത്വസംബന്ധിയായ ദാര്‍ശനികചിന്തകളുടെ അലട്ടലുകളുമുണ്ടായിരുന്നു.
ബ്ലോഗില്‍ ഓരോരുത്തരും അവരവരുടെ സൌകര്യം പോലെ പ്രൊഫൈല്‍ പേരുകള്‍ സ്വീകരിച്ച് ബ്ലോഗ് എഴുതുന്നു. എന്തിനാണ് അതിനെ എതിര്‍ക്കുന്നത്?
എതിര്‍ക്കുന്നതല്ലല്ലൊ. അഭിപ്രായം പറയുന്നതല്ലെ. എതിര്‍പ്പായി കാണുന്നതാണ് പ്രശ്നം. ഇത് ഭാഷയുടെ പ്രശ്നമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. എങ്ങനെയാണ് നമുക്ക് എതിര്‍ക്കാന്‍ കഴിയുക? എതിര്‍പ്പ് എങ്ങനെയാണ് ബന്ധപ്പെട്ടവരെ ബാധിക്കുക? ബ്ലോഗ് എഴുതുന്നവര്‍ സ്വന്തം ഐഡന്റിറ്റിയോടെ എഴുതണം എന്ന അഭിപ്രായം ഞാന്‍ ബ്ലോഗില്‍ എഴുതുന്നു. ഒരു അഭിപ്രായത്തിന്റെ വിലയല്ലേ അതിനുള്ളൂ. അത് അവഗണിച്ചാല്‍ എങ്ങനെയാണ് എതിര്‍ക്കുന്നതായി തോന്നുക. അവഗണിക്കുന്നതിന് പകരം ചിലര്‍ ഞാനെന്തോ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന പോലെ ധരിക്കുന്നു. അത് അപക്വത കൊണ്ടാണ്. എന്റെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ പുറം ലോകത്തെ അറിയിക്കാനാണ് ബ്ലോഗിനെ ഞാന്‍ ഉപയോഗപ്പെടുത്തുന്നത്. അത് വായിക്കുന്നവര്‍ എങ്ങനെ എടുക്കുന്നു എന്നത് എന്നെ അലോസരപ്പെടുത്തുന്നില്ല. അത്കൊണ്ടാണ് എനിക്ക് തുടര്‍ന്ന് ബ്ലോഗ് എഴുതാന്‍ സാധിക്കുന്നത്. എന്റെ ബ്ലോഗ് വായിച്ച് പ്രൊഫൈലില്‍ സ്വന്തം പേര് പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ച ബ്ലോഗര്‍മാരും ഉണ്ട്. മുഴുവന്‍ പേരും അംഗീകരിക്കുന്ന ഒരഭിപ്രായം ലോകത്ത് ആര്‍ക്കും ഇത് വരെയിലും പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. എന്നെ അംഗീകരിക്കുന്നവരും ബ്ലോഗ് വായനക്കാരില്‍ ഉണ്ട് എന്നതാണ് എന്റെ പ്രചോദനം.
(തുടരും)
