എന്ത് കൊണ്ട് ബ്ലോഗ് എഴുതുന്നു ?

എന്ത്കൊണ്ട് ബ്ലോഗ് എഴുതുന്നു എന്ന് ചോദിച്ചാല്‍ ഓരോരുത്തര്‍ക്കും വ്യത്യസ്തമായ ഉത്തരങ്ങളാണ് പറയാനുണ്ടാവുക എന്ന് തോന്നുന്നു. പൊതുവെ പറഞ്ഞാല്‍ എല്ലാവരും മറ്റുള്ളവരുടെ അംഗീകാരവും പരിഗണനയും സ്നേഹവും ഒക്കെ ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ ലോകത്തില്‍ ഒരു മനുഷ്യന്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോയി എന്ന് വയ്ക്കുക,അക്കാരണം കൊണ്ട് തന്നെ അയാള്‍ ഹൃദയം പൊട്ടി ചത്തുപോകും. അംഗീകാരം മനുഷ്യന്റെ അടിസ്ഥാനപരമായ ആവശ്യങ്ങളില്‍ ഒന്നാണെന്ന് ഡെയില്‍ കാര്‍ണഗി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. നമ്മള്‍ ചെയ്യുന്ന ഓരോ പ്രവൃത്തിയും മറ്റുള്ളവരുടെ അംഗീകാരം പിടിച്ചു പറ്റാന്‍ വേണ്ടിയാണ്. എന്നെ മറ്റുള്ളവര്‍ സദാ വീക്ഷിക്കുന്നുണ്ട് എന്ന ജഗ്രതാബോധമാണ് ആളുകളെ സദാ നയിക്കുന്നത്. ഇത് ജീവിതത്തില്‍ ഒരു ബാഹ്യസമ്മര്‍ദ്ധം എല്ലാവരിലും എല്ലായ്പ്പോഴും അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

എനിക്ക് പറയാനുള്ളത് നാലാളെ കേള്‍പ്പിക്കുക എന്നത് തന്നെയായിരിക്കണം ആളുകളെ ബ്ലോഗ് എഴുതാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന പ്രധാനഘടകം. വെറുതെ എഴുതി പോസ്റ്റ് പബ്ലിഷ് ചെയ്താല്‍ മാത്രം തൃപ്തിവരണമെന്നില്ല. ആരെങ്കിലും വായിച്ചു കമന്റ് എഴുതിയാല്‍ മാത്രമേ ഒരു പോസ്റ്റ് അതിന്റെ സഫലത കൈവരിക്കുന്നുള്ളു. ആത്മാവിഷ്ക്കാരത്തിനുള്ള ഫലപ്രദമായ വേദികള്‍ അച്ചടി,ദൃശ്യമാധ്യമങ്ങള്‍ പോലുള്ളവയ്ക്ക് വളരെ കുറച്ചു പേരെ മാത്രമെ ഉള്‍ക്കൊള്ളാന്‍ കഴിയൂ. എല്ലാവര്‍ക്കും എല്ലാവരുടെയും അംഗീകാരം വേണമെങ്കിലും ചുരുക്കം പേര്‍ക്ക് മാത്രമേ അതിന് കഴിയൂ. ബ്ലോഗ് എഴുതുമ്പോള്‍ ഏതാനും പേരുടെ അംഗീകാരവും സൌഹൃദവും തീര്‍ച്ചയായും ലഭിക്കുന്നുണ്ട്. അത് തന്നെയാണ് ബ്ലോഗിന്റെ ആകര്‍ഷണീയതയും.

ബ്ലോഗ് എനിക്ക് കുറെ സുഹൃത്തുക്കളെ നേടിത്തന്നിട്ടുണ്ട്. ആശയപരമായ വിയോജിപ്പുകള്‍ നിമിത്തം പലരും എന്നോട് അകല്‍ച്ച പാലിക്കാന്‍ നിര്‍ബ്ബന്ധിതരായെങ്കിലും ആര്‍ക്കും എന്നോട് ശാശ്വതമായ വിരോധം തോന്നാനിടയില്ല. കേരളത്തിലെ എല്ല്ലാ പട്ടണങ്ങളിലും ഏതാനും നല്ല സൌഹൃദബന്ധങ്ങള്‍ ഈ പ്രായത്തില്‍ സമ്പാദിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു എന്നത് എന്നെ സംബന്ധിച്ച് ചില്ലറക്കാര്യമല്ല. ആശയപരമായ സംഘട്ടനങ്ങളില്‍ നിന്ന് നൂതനമായ ആശയങ്ങള്‍ ജന്മം കൊള്ളേണ്ടതായിരുന്നു. അതിപ്പോള്‍ സമൂഹത്തിലും നടക്കുന്നില്ല, ബ്ലോഗിലും നടക്കുന്നില്ല. താന്താങ്ങളുടെ വിശ്വാസങ്ങള്‍ മുറുകെപ്പിടിക്കാനാണ് എല്ലാവരും ശ്രമിക്കുന്നത്. അത് കൊണ്ട് ബ്ലോഗിലെ ചര്‍ച്ചകളും എവിടെയും എത്തുന്നില്ല.

എന്നെ സംബന്ധിച്ചു ബ്ലോഗ്ഗിങ്ങ് നേരമ്പോക്കിന്റെ പ്രശ്നമാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ പ്രാരബ്ധങ്ങളുമായി മല്ലടിച്ചു കഴിയുമ്പോള്‍ കരുതിയത് എപ്പോഴാണ് ഒന്നും ചെയ്യാതെ ഒന്ന് വിശ്രമിക്കാന്‍ കഴിയുക എന്നായിരുന്നു. കുടുംബജീവിതം എല്ലാം ശരിയായ പ്ലാന്‍ ചെയ്താണ് മുന്നോട്ട് നീക്കിയത്. അത്കൊണ്ട് അമ്പത്തഞ്ചാമത്തെ വയസ്സില്‍ തന്നെ ഞാന്‍ വാനപ്രസ്ഥത്തിനുള്ള യോഗ്യത നേടി. രണ്ട് മക്കള്‍ക്കും ജോലിയായി, വീട് പണി പൂര്‍ത്തിയാക്കി, മക്കള്‍ വിവാഹിതരുമായി. അപ്പോഴാണ് ആ സത്യം ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയത്. ഒന്നും ചെയ്യാതിരിക്കലാണ് എന്തെങ്കിലും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതിനെക്കാളും ക്ലേശകരമെന്ന്. ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാത്ത അവസ്ഥ, അതാര്‍ക്കും താങ്ങാന്‍ കഴിയുകയില്ല. അങ്ങനെയാണ് ഇന്റര്‍നെറ്റ് വഴി ഓര്‍ക്കുട്ടിലും ബ്ലോഗിലും എത്തുന്നത്. ഭൌതികമായ സമ്പാദ്യങ്ങളല്ല യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ നമുക്ക് ആനന്ദം നല്‍കുന്നത്, ആരുടെയെങ്കിലും പരിഗണനയോ അംഗീകാരമോ സ്നേഹമോ ഒക്കെയാണ്. പലപ്പോഴും ഇതാരും മനസ്സിലാക്കുന്നില്ല.

എന്ത്കൊണ്ടാണ് നമ്മളൊക്കെ ഇങ്ങനെയെന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞും ചെയ്തും കൊണ്ടൊക്കെ ഇരിക്കേണ്ടി വരുന്നത് എന്നത് ഭ്രാന്തന്‍ ചോദ്യമായി കരുതിയേക്കാം. അതല്ലെ ജീവിതം! ജീവിതത്തിന്റെ അര്‍ഥവും ലക്ഷ്യവും ഒക്കെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നത് തന്നെ അര്‍ഥശൂന്യമാണെന്ന് തോന്നുന്നു. എന്ത് വന്നാലും ജീവിതം നമ്മള്‍ ജീവിച്ച് തീര്‍ത്തേ പറ്റൂ. നല്ല ജീവിതം മനുഷ്യര്‍ക്ക് പ്രദാനം ചെയ്യാനാണ് മഹാത്മാക്കള്‍ ചില ചിന്തകളും ദര്‍ശനങ്ങളും ഒക്കെ മനുഷ്യരാശിക്ക് നല്‍കിയിട്ടുള്ളത്. എന്നാല്‍ ആ ചിന്തകളൊക്കെ ഉള്‍ക്കൊണ്ട് ജീവിതത്തില്‍ പകര്‍ത്താന്‍ ശ്രമിക്കാതെ അത് വിശ്വസിച്ച് ആ വിശ്വാസം സ്ഥാപിക്കാന്‍ ആയുധമെടുക്കുന്ന രീതി ഇന്ന് സമൂഹത്തില്‍ ഭീതിയും അരക്ഷിതാവസ്ഥയും കുറെയൊക്കെ സൃഷ്ടിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതൊക്കെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമാണെന്ന് മനസ്സിനെ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തേണ്ടി വരുന്നു.